Trudno wymówić słowo „żegnajcie'

Trudno wymówić słowo „żegnajcie” - napisał abp Wiktor Skworc w liście pasterskim na zakończenie posługi w diecezji tarnowskiej. Był on czytany w niedzielę, 20 listopada w kościołach diecezji tarnowskiej.

Abp Wiktor Skworc, który został arcybiskupem metropolitą katowickim dziękował wczoraj diecezjanom za budowanie wspólnoty Kościoła. Prosił wiernych, by zachowali dziedzictwo wiary i pobożności, by tytuł „ziemia świętych i błogosławionych” nie stał się pustym hasłem.

Jak napisał w odczytywanym wczoraj liście nowy metropolita katowicki, duchowe bogactwo tarnowskiego Kościoła jest darem dla innych wspólnot wierzących na całym świecie.

„Misje są sprawą całego Kościoła. Podstawowej wrażliwości na Ewangelię uczą rodziny, katecheci i wychowawcy. Życzę, aby diecezja tarnowska pozostała nadal misyjną lokomotywą Kościoła w Polsce, mocna potężnym zapleczem modlitewnym misyjnych róż różańcowych, wdowim groszem na misje i entuzjazmem rzeszy kolędników misyjnych, którzy też będą na Śląsku” – czytamy w liście.

Abp Wiktor Skworc podkreślał, że wiele się nauczył w diecezji tarnowskiej. „Tu dokonywała się prawdziwa wymiana darów; zabieram więc ze sobą to, co najcenniejsze – entuzjazm wiary, duchowość i pobożność, umiłowanie Kościoła”.

Oto pełna treść listu:

Drodzy Diecezjanie!
Umiłowani, Bracia i Siostry!

Dnia 25 stycznia 1998 roku, w dniu ingresu do tarnowskiej katedry wypowiedziałem do Was słowo „Witajcie!” i rozpocząłem pełnić w Duchu Świętym, dzień po dniu, biskupią posługę w Kościele, który bł. Jan Paweł II nazwał „ziemią świętych i błogosławionych”.

„Nie przybyłem, aby błyszcząc słowem i mądrością głosić wam świadectwo Boże. Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego” (1Kor 2,1-2).

Dziś, z woli Benedykta XVI, wypowiadam „Żegnajcie!”. Muszę wyznać, że trudno wymówić to słowo, bo – jak mówi francuskie porzekadło – odchodzić, znaczy trochę umierać. W 14 roku posługiwania, kiedy z woli Ojca Świętego opuszczam Kościół tarnowski, pragnę złożyć całej rodzinie diecezjalnej serdeczne podziękowanie za ofiarne budowanie wspólnoty Kościoła.

Świętymi bądźcie!

To zadanie starałem się razem z Wami wypełniać przeżywając uroczystości, święta diecezjalne i parafialne, a także dni jubileuszu 225-lecia diecezji tarnowskiej. Przybywałem do Was z posługą słowa Bożego i sakramentów świętych, „ażeby w pełni obfitująca łaska zwiększyła chwałę Bożą przez dziękczynienie wielu” (2 Kor 4,15). Jestem Wam wdzięczny za gościnę podczas wizytacji kanonicznych i uroczystości parafialnych. A symbolem jedności naszej diecezjalnej wspólnoty, zgromadzonej wokół stołu słowa Bożego i Eucharystii, stało się Diecezjalne Święto Rodziny w Starym Sączu.

Powszechnie wiadomo, że świętość wyprasza się na klęczkach, w modlitwie, dlatego – po peregrynacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, wprowadziłem w całej diecezji praktykę codziennej i całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu w kolejnych parafiach, a w znaczących ośrodkach życia religijnego inaugurowałem wieczystą adorację Chrystusa eucharystycznego. Pragnąłem również, by chorzy i starsi, którzy nie mogą uczestniczyć w niedzielnej Mszy świętej, mogli w każdy dzień Pański i świąteczny przyjmować Komunię świętą poprzez posługę nadzwyczajnych szafarzy, co też przyniosło błogosławione owoce, których znakiem jest blisko ośmiuset osobowa ich rzesza. Z radością dokonywałem zawsze poświęceń i konsekracji zbudowanych przez Was kościołów i kaplic. Jakże często mogłem się przekonać, że jest w Waszych sercach silna wola budowania nie tylko świątyń z drewna i kamienia, ale żywych świątyń Ducha Świętego oraz Kościoła – Mistycznego Ciała Chrystusa.

Bez Ruchów i Stowarzyszeń katolickich jest bezruch, a z nimi i przez nie nowa dynamika ewangelizacyjna Kościoła, czego doświadczaliśmy przeżywając, co dwa lata diecezjalne forum. Niech Ruchy i Stowarzyszenia nadal rozwijają się, a wśród nich Ruch Światło Życie i Kościół Domowy.

Musicie jednak pamiętać, że „komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie” (Łk 12,48). Dlatego proszę Was, nie marnujcie darów łaski, które tak obficie otrzymujecie. Zachowajcie dziedzictwo wiary i pobożności, by tytuł „ziemia świętych i błogosławionych” nie stał się pustym hasłem, czy nawet wyrzutem.

Przyszedłem, aby służyć.

Drodzy Diecezjanie, razem z Wami chylę dziś czoło przed tajemnicą Boga, który w swoim Synu objawił nam, czym jest Boże królowanie. To służba, którą razem z Wami odczytuję jako wezwanie do naśladowania Chrystusa Króla w Jego miłości.

Caritas – to dzieło było mi zawsze najbliższe. Wszystkim instytucjom Caritas i osobom w nich pracującym, wszystkim wolontariuszom Bóg zapłać. Niech mnożą się Szkolne Koła Caritas. Dziękuję wszystkim diecezjanom za solidarność z ubogimi, którą zawsze okazywaliście z podziwu godną hojnością. Dziękuję za to, że nie zamykaliście serc także dla tych, którzy cierpią różnorakie biedy na całym świecie. Nie traćcie nigdy tej wielkoduszności względem ubogich, z którymi w tajemniczy sposób jednoczy się sam Pan. Niech Waszym udziałem stanie Chrystusowe błogosławieństwo, które na sądzie usłyszą miłosierni.

Pragnę w tym miejscu podziękować wszystkim chorym i osobom starszym, które wspierały mnie w pasterskiej posłudze modlitwą i ofiarowanym Bogu cierpieniem. Z waszego bólu, drodzy chorzy i starsi, płynęły dla mnie i dla Kościoła Boże moce. Dzięki waszej modlitewnej pamięci nigdy nie byłem sam.

Idźcie i głoście!

Duchowe bogactwo tarnowskiego Kościoła jest darem dla innych wspólnot wierzących na całym świecie. Dzieło ewangelizacji potrzebuje jednak duchowego oparcia w modlitwie wiernych. To oparcie Kościół tarnowski miał we wspólnotach klauzurowych, wśród których najmłodszą jest wspólnota w tarnowskim Karmelu. Przyjmijcie, drogie siostry Karmelitanki, Klaryski i Bernardynki, pasterskie podziękowanie za trwanie na modlitwie w intencji diecezji, i przede wszystkim, kapłanów oraz o nowe powołania do służby Ewangelii. Nieoceniona jest Wasza modlitwa i pamięć, która tak wiele może wyprosić u Pana żniwa.

Misje są sprawą całego Kościoła. A podstawowej wrażliwości na Ewangelię uczą rodziny, katecheci i wychowawcy. Życzę, aby diecezja tarnowska pozostała nadal misyjną lokomotywą Kościoła w Polsce, mocna potężnym zapleczem modlitewnym misyjnych róż różańcowych, wdowim groszem na misje i entuzjazmem rzeszy Kolędników Misyjnych, którzy też będą na Śląsku.

Wiele się tu nauczyłem

Po przyjęciu święceń biskupich w Rzymie z rąk, dziś już błogosławionego Jana Pawła – na specjalnej audiencji – Papież podziękował archidiecezji katowickiej za przygotowanie biskupa dla Tarnowa. Idąc po latach śladem papieskiej myśli, dziękuję dziś Kościołowi tarnowskiemu za przygotowanie biskupa dla archidiecezji katowickiej.

Wiele się tu od Was nauczyłem; tu dokonywała się prawdziwa wymiana darów; zabieram więc ze sobą to, co najcenniejsze – entuzjazm wiary, duchowość i pobożność, umiłowanie Kościoła.

Kochani diecezjanie – bądźcie nadal, tak jak dotychczas, wytrwale wierni niedzielnej eucharystii, bo ona buduje Kościół.

I tak słowa podziękowania zmieniają się powoli w duchowy testament, który pragnę Wam zostawić, zapewniając o stałym miejscu w moim sercu, jaki zajął Kościół tarnowski. Nigdy nie zapomnę tych niespełna 14 lat wspólnego pielgrzymowania pod drogach ewangelicznych wyzwań i budowania Kościoła. Razem z Wami trwam w modlitwie o nowego pasterza dla Tarnowa.

Wyrażam nadzieję, że zawiązana między nami duchowa bliskość i więź będzie owocowała duchowym wsparciem mojej służby Kościołowi na Śląsku; gdzie inny jest społeczny i geograficzny, także ekologiczny kontekst, ale ten sam człowiek, któremu trzeba głosić Ewangelię, Dobrą Nowinę.

Niech Was wspomaga rzesza świętych i błogosławionych, w tym bł. Karolina, której kanonizacji nie doczekałem.

Na koniec proszę was wszystkich słowami św. Pawła: „Sprawujcie się w sposób godny Ewangelii Chrystusowej, abym ja – czy to gdy przybędę i ujrzę was, czy też będąc z daleka – mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w jednym duchu, jednym sercem walcząc wspólnie o wiarę w Ewangelię…” (Flp 1,27-2,5).

Bracia i Siostry! Walczmy wiec wspólnie o wiarę w Ewangelię. I trzeba powiedzieć Amen. Niech się stanie!

Z serca wam błogosławię: † W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.