Powstało kompendium wiedzy o przebiegu i skutkach zdrowotnych COVID-19 - zakażenie ma skutki we wszystkich układach narządów

Następny d..ek do prania mózgu ludziom.
Alergie oczu dostaje się również po tych cholernych kremach do twarzy. Przy zmianie kremu do twarzy wystąpiła alergia oczu.
Po odstawieniu kremu alergia ustąpiła, bez żadnych leków przeciw alergii. He he, tak nas szpikują chemią. A ulotka mówiła że krem jest bez żadnych dodatków chemicznych. Ludzie obudźcie się

Paweł Reszka
"Uratuj mnie
Przez rok pandemii opisywałem potworne rzeczy. Podawałem się za sanitariusza, jeździłem w karetce. Patrzyłem jak na OIT- ach w samotności umierają ludzie, wąchałem smród gnijących stóp cukrzycowych, które nadawały się do odcięcia. Ale to co usłyszałem podczas tej rozmowy przebiło wszystko.
Rozmowa z pielęgniarką ze szpitala tymczasowego na MTP w Poznaniu, gdzie 30 marca zabrakło tlenu
- Pani jest pielęgniarką.
- Tak, od wielu lat. Mam duże doświadczenie.
- Ale tamten dyżur był szczególny.
- Tak, czegoś takiego jeszcze nie przeżyłam. Zegary z pomiarem ciśnienia tlenu w instalacji są na każdej ze ścian szczytowych budynku, w którym jest szpital tymczasowy. Normalnie mamy 5 barów. Rano, po przyjściu na zmianę koleżanka nawet zwracała uwagę, że tych 5 barów nie ma, ale usłyszała, że to nie należy do jej obowiązków. Ciśnienie spadało. Gdy podniesiono alarm było 2, 7 bara, w ciągu 20 minut spadło do 0,3 bara.
- Co robiliście?
- Najpierw szukaliśmy tego tlenu. Przesuwaliśmy łóżka dalej od źródła tlenu. Myśląc, że może w jakimś najdalszym odcinku instalacji coś zostało. Nie było to racjonalne, ale próbowaliśmy. Potem przyszło polecenie, żeby zakręcać kurki z tlenem lżejszym pacjentom, żeby tlenu w instalacji starczyło dla cięższych.
-Słucham?
- Żeby zakręcać tlen pacjentom, którzy są na maskach i wąsach. Szefostwo: dyrektor, pielęgniarka koordynująca stali przed halą. Coś gestykulowali, ale nam nikt niczego nie wyjaśniał. Do tego przygasło światło. Myśmy przecież biegali, porozumiewaliśmy się krótkimi komunikatami: „Podaj, potrzymaj, idź, przynieś”. „Chodź tu, on jest w gorszym stanie”. To się udzielało. Pacjenci byli podenerwowani. Siadali. Niektórzy wychodzili z łóżek.
Jak reagowali na to zakręcanie zaworów?
To były takie straszne pytania.
-Jakie?
- „Dlaczego mi to robisz? Przecież ja się duszę”.
- Chory tak panią zapytał?
- Tak, ale ja wykonywałam przecież polecenie. Robiło się coraz bardziej dramatycznie. Krzyki, płacz kobiet. Niektóry chorzy sami, na powrót odkręcali te zawory. Syczało okropnie, ale tam już nie było tlenu. Wyciągali do mnie ręce: „Proszę mnie stąd zabrać”, albo prosili „Proszę do mnie podejść”.
-Podchodziła pani?
- Nie było czasu. Trzeba było ratować tych co się dusili, szukać butli. Lekarze chodzili i decydowali kto jest reanimacyjny, a kto nie.
- Co to znaczy?
- Kogo ratować, a kogo nie.
- Pacjenci słyszeli?
- Tak, ale nie było czasu, żeby przejść gdzieś do dyżurki. Trzeba było podejmować decyzję tu i teraz. Musi pan zrozumieć, że to było piekło. Nie było chwili przerwy. Koleżanka pielęgniarka biegnie koło mnie. Patrzę, że ona ma cały kombinezon przesikany. Nie wiem czy nie wytrzymała, czy puściła mocz z powodu wysiłku, ze stresu. Nie było mowy, żeby się przebrać. Wokół krzyki, charczenie, wołanie o pomoc. Gestykulacja robiła wrażenie.
- Co pani ma na myśli?
- Człowiek bez tlenu jest jak topielec. Oni gestykulowali rękami, pokazywali, że się duszą. Potem już tylko śmierć. Twarz robi się szara, usta sine. Piana. Oczy mętne, zapadają się. Na naszym oddziale zmarł jeden pacjent w czasie gdy zabrakło tlenu.
-Wrócimy do reanimacji. Komunikat brzmiał: „tego nie reanimujemy”?
- Tak.
- I pani to słyszała?
- Tak.
- I pacjent też to słyszał.
- Tak.
- I?
- Złapał moją koleżankę za rękę: ‘Przeżyłem raka płuc, nie chcę się teraz udusić, uratuj mnie’. Koleżanka poszła szukać butli dla tego człowieka.
- Znalazła?
- Opowiem panu jak. MTP to centrum miasta. Pięć innych szpitali jest w zasadzie po sąsiedzku. Koleżanka, doświadczona pielęgniarka, podchodzi do dyrektora i pyta dlaczego nie pożyczy butli od sąsiadów. Dyrektor: ‘A kto pani tu teraz butle da?’ Ta dziewczyna mówi, że załatwi. Dzwoni przez komórkę do swojego macierzystego szpitala położniczego przy ul Polnej, jest jakieś 600 metrów stąd. Następnie bierze szpitalny samochód dostawczy z kierowcą: ‘Wsiadaj, kurwa, jedziesz!’. Na położniczy to butle już czekały przygotowane na rampie do załadunku. Wszyscy tylko się tam dziwili, że pielęgniarka załatwia takie rzeczy. Wróciła butle rozeszły się w ciągu sekundy. Rozumie pan, że pielęgniarka jechała po butle? Przerażający był chaos, jakby nikt niczym nie dowodził. Jakby nie było żadnych procedur. Algorytmów postępowania. W każdym razie tren chory przeżył. Mówił jej potem: „Zdążyłaś z tą butlą”.
- Satysfakcja?
- Najpiękniejsza nagroda. Tyle, że ten człowiek zmarł niedługo potem 2 kwietnia. Uważam, że brak tlenu mógł się do tego przyczynić.
- Jak personel reagował na to co się dzieje?
- Sami byliśmy poddenerwowani, bo nikt na nie mówił co się dzieje. W pewnym momencie zaczęliśmy się zastanawiać, że być może chodzi o jakąś awarię, która grozi wybuchem tej całej instalacji. Gaz, tlen – to rodzi różne domysły. No bo dlaczego każą zakręcać kurki? Koleżanka nagle mówi do mnie: „Ja mam małe dzieci, czy ja mogę stąd wyjść”.
- Wyszła?
- Nie, nikt nie wyszedł. Ani jedna pielęgniarka, pielęgniarz, ratownik. Wszyscy zostali do końca. Jestem dumna, że mogę z nimi pracować. Bo przecież tam działy się dantejskie sceny.
- Jakie?
- Podjechały dwie karetki żeby zabierać pacjentów do innych szpitali. Pacjenci do transportu zewnętrznego byli już wytypowani. Bierzemy się za łóżko i biegniemy. W łączniku widzimy, że pulmony biegną ze swoim pacjentem do tej samej karetki.
- Pulmony?
- Koledzy z oddziału pulmonologii.
- Wyścig?
- Wiem jak to brzmi, ale każdy chciał jak najlepiej dla swojego pacjenta. Biegłam. Pchałyśmy łóżko, żeby być jak najszybciej. Wyścig o miejsce w karetce i o życie.
-Kiedy kryzys minął?
- Po 12. Nawet nie wiem jak stamtąd wyszłam. Wyprowadził mnie kolega, bo niemal zasłabłam. Wszyscy byliśmy zmęczeni, odwodnieni, w stresie. Siedliśmy przed halą na ławkach i była cisza. Dyrekcja gdzieś wyparowała. Nikt nam nie wyjaśnił co się stało. Nikt nie zapytał czy potrzebujemy psychologa. Nikt nie podziękował. Siedzieliśmy tak sami. Dopiero potem, jak wróciliśmy na salę, pacjenci podnosili się na łóżkach. Łapali za ręce, dziękowali. To było niesamowite. "

Przeczytałam tylko temat ; tak ma..... i wiem to sama po sobie po przebytej chorobie , wcześniej niż eksperci . I co ? - może należy nam się jakiś dodatek do emerytury , a czy kto otrzyma rentę z tego powodu? - na podratowanie zdrowia . A może jakieś sanatorium , rehabilitacje , czy ktoś o tym słyszał? - bo ja nie a wciąż czekam .

" prof. Andrzej M."

M - czy to znaczy , że ten główny śpec ma zarzuty prokuratorskie lub toczy się przeciw niemu proces karny ? .

(fizjoterapia). Tak , na COVID-19 najlepiej znają się fizjoterapeuci , pod warunkiem , że mają MOCNE PLECY w strukturach władzy . ;)