Świętość – każdemu polecam!

Słowo ks. Michała Olszewskiego na 1 listopada...

(Ap 7,2-4.9-14)

Ja Jan ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca, mającego pieczęć Boga żywego. Zawołał on donośnym głosem do czterech aniołów, którym dano moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu: Nie wyrządzajcie szkody ziemi ni morzu, ni drzewom, aż opieczętujemy na czołach sługi Boga naszego. I usłyszałem liczbę opieczętowanych: sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych ze wszystkich pokoleń synów Izraela: Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie i u Baranka. A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czworga Zwierząt, i na oblicza swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, mówiąc: Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen. A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli? I powiedziałem do niego: Panie, ty wiesz. I rzekł do mnie: To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili.

1.    Moda na świętość
„A oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem.”

Dzień Wszystkich Świętych! Czym jest? Jak go obchodzić? Czy jest on związany tylko i wyłącznie z kultem zmarłych? Wiele spotkanych w ostatnim czasie osób, zadawało mi te i podobne pytania na temat uroczystości, którą dzisiaj przeżywamy. Pytania bardzo istotne, gdyż coraz bardziej zaczynamy dostrzegać, że w 1 listopada chodzi o coś więcej, jak tylko zapalenie znicza na grobach naszych zmarłych bliskich czy przyjaciół. Myślę, że najlepiej definiuje nam ten dzień właśnie pierwsze czytanie z Apokalipsy św. Jana, i to zdanie opisujące ów wielki tłum przed Barankiem. To są właśnie ci, którzy nas poprzedzili w drodze do nieba. To oni ulegli bardzo konkretnej sprawie jaką jest sprawa świętości! Oni ulegli – można by powiedzieć i tak to nazwać dzisiejszym językiem – ulegli modzie na świętość. 1 listopada staje się więc takim dniem, w którym potrzeba byśmy wszyscy jakoś na nowo zapragnęli nieba. Potrzeba byśmy ulegli właśnie tej modzie na świętość.
Pamiętam gdy raz jechałem z młodymi ludźmi na pielgrzymkę do Częstochowy i w autobusie w którym podróżowaliśmy było ponad pięćdziesiąt osób, zadałem pytanie; kto z was chce być święty? Zgłosiły się zaledwie dwie osoby. Gdy zapytałem; kto chce iść do nieba? Ręce podniosła 1/3 pytanych. Gdy zapytałem; kto z was nie chce iść do piekła? Prawie wszyscy podnieśli ręce…
Konieczne jest więc, byśmy sprzeciwili się dzisiaj lękowi przed świętością. Nie możemy się bać tego słowa, a co ważniejsze nie możemy się bać samej świętości. To nic strasznego. Gdy postanowimy od dzisiaj walczyć o świętość już tu na ziemi, to niebo wcześniej stanie się naszym udziałem. Jak to uczynić? W konkretach! Mamy dzisiaj tyle możliwości, by tę modę na świętość propagować poprzez świadectwo codzienności, czytanie Pisma Świętego, modlitwę, dobre uczynki! Idźmy w ślad za tyloma osobami, które dzisiaj nie boją się opowiadać o Jezusie w miejscach pracy, pośród znajomych i przyjaciół. Czerpią oni siłę nie tylko z niedzielnej Eucharystii, ale też ze słuchania kazań i rekolekcji w Internecie, codziennym czytaniu Ewangelii i poszukiwaniu do niej komentarzy, w przynależności do różnych ruchów religijnych, itd.

2.    Zbawienie u Boga
„I głosem donośnym tak wołają: Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie i u Baranka.”

Jednak trzeba powiedzieć, że tej modzie na świętość, wiele spraw dzisiaj jest przeciwnych. Wiele ruchów społecznych, nie życzy sobie Dobrej Nowiny o miłości Boga do człowieka w sferze publicznej. Są też konkretni ludzie, którzy z tą świętością walczą. Stajemy więc wobec wielu zagrożeń naszej wiary i wobec tych, którzy chcą nam za wszelką cenę odebrać radość i pokój, który czerpiemy od Baranka. Świat bowiem, a za nim także ochrzczone dzieci Jezusa z Nazaretu zapomnieli, o ostatecznych rzeczach człowieka. Są nimi: śmierć, a po niej niebo albo piekło. I to, że każdy z nas kiedyś musi umrzeć, przypominają nam nasi zmarli. To, że niebo istnieje, przypomina nam dzisiejsza uroczystość, a to, że istnieje piekło i realna groźba potępienia, widzimy choćby po złu, które jest obecne w świecie. Piekło czeka bowiem na tych wszystkich, którzy nie chcą żyć z Bogiem. Nasz Pan więc nikogo po śmierci nie zmusi, by Go oglądał i z Nim przebywał, jeśli człowiek tego nie chce. Bóg bowiem szanuje wolną wolę człowieka. Niejednokrotnie gdy sprawuję egzorcyzm nad opętanymi, i rozkazuje demonowi, by wyszedł z danej osoby i szedł do piekła, on krzyczy: „Nie, tylko nie do piekła. Proszę nie strącaj mnie do piekła. Nie chcę tam iść, tam jest strasznie…”
Gdzie jest więc miejsce tych, którzy promują zabijanie życia? Gdzie jest miejsce tych, którzy promują kult szatana, poprzez media, satanistów prowadzących programy telewizyjne, wprowadzane od żłobka poprzez przedszkola i szkoły Halloween, które jest typowym powrotem do neopogaństwa, walkę z krzyżem, promowanie wynaturzeń i zboczeń jako normę społeczną, czy w końcu wyszydzanie świętości i drwiny z samego Boga? By jeszcze nie było nam za łatwo, przychodzą „wilcy w owczych skórach”, którzy mocą wątpliwego autorytetu i dawno porzuconej koloratki, staną na czele wojny z krzyżem, powiedzą, że satanizm zabawowy nie szkodzi, czy że ściąganie krzyża ze ścian budynków publicznych, to potrzebnie wywołana dyskusja…
A tym czasem, przecież zbawienie jest u Boga! Nie ma innego Imienia w którym moglibyśmy być zbawieni. Każdy z nas będzie musiał umrzeć i stanąć na sąd, a po nim, mamy wybór: albo niebo, albo piekło. Rzeczy ostateczne nie miną bowiem nikogo.
  
3.    Dzieci Baranka
„To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili.”

Ci wszyscy, którzy dzisiaj świętują w niebie i zapraszają do tego i nas, przeszli przez wiele trudów. Nie ulegli oni pokusie próżnego i łatwego życia, ale ulegli modzie na świętość. Oni wypłukali szaty we Krwi Baranka. Tego który umarł na krzyżu. Oni wszyscy wołają do nas, byśmy się opamiętali i nie ulegli pokusom świata, by żyć tak łatwo, tak pusto… To oni mówią o ucisku, o krwi, o przejściu… Mówią do nas także nasi zmarli bliscy, krewni, przyjaciele. Mówią do nas historią swojego życia, historią swojej walki o prawdę. Mówią do nas pokolenia tych, którzy walczyli o wolność naszej Ojczyzny. Walczyli o miejsce dla krzyża i dla Ewangelii. O wolność sumień dla Polaków.
I my zawołajmy nad tymi mogiłami; powstańcie w naszych sercach, w naszej pamięci i przyjdźcie nam na pomoc w tej nierównej walce. Pomóżcie nam się otrząsnąć z letargu i zapomnienia. Przypomnijcie nam o niebie, o groźbie potępienia ale nade wszystko o tym, życie prawe i dobre ma sens. Że trud ma sens! Że miłość ma sens i że walka o prawdę ma sens! Obudź się więc siostro, bracie. Obudź się Polsko. Obudź się Europo i cały Kosmosie i wróć na tę drogę do nieba. Poddaj się tej modzie na świętość, a zobaczysz, że życie choć trudne, to jednak nie pozbawione sensu. Tam bowiem, na końcu naszej drogi czeka Pan, Baranek zabity, który żyje i który czeka na świętych i tych mniej świętych. Na mnie i na ciebie. Na każdego, kto za ks. Janem Twardowskim może powtórzyć:

Wykład i wystawa „Dzikie pszczoły” Justyny Kierat W powiecie oświęcimskim dwukrotnie zatrzęsła się ziemia